Hamowanie VEGF i nefropatyczna mikroangiopatia zakrzepowa ad 5

Fenestrowany śródbłonek (groty strzałek, podpanel c) jest pokazany w kontrolach dla porównania. Procesy stóp podocytu są względnie oszczędzone we wczesnej fazie choroby (białe groty strzałek, podpanel f). W mikroskopie świetlnym barwienie szkarłatnego zabarwienia Martiusa (MSB) przedstawia śródmakażową skrzeplinę zmutowanej myszy (podwójne strzałki, podpanel e). W Panelu F znaleziono schistocyty (strzałki) w rozmazach krwi od 58% zmutowanych myszy (podpanel a). Barwienie immunohistochemiczne fibrynogenu z mutantów VEGF wykazuje pozytywne wyniki (czerwonawy kolor w podpanelu b). Nie stwierdzono przebarwień kłębuszków u myszy kontrolnych (nie pokazano). Aby ustalić, czy mikroangiopatia zakrzepowa nerek u pacjentów otrzymujących bewacizumab może być wyjaśniona przez biologiczną redukcję kłębuszkowego VEGF, stworzyliśmy odpowiedni eksperymentalny model mysi, który ukierunkowany jest tylko na podocyty, które są głównym źródłem produkcji kłębuszków VEGF (Dodatek). Zastosowaliśmy model ekspresji warunkowej (system Tet-On), w którym gen docelowy jest usuwany tylko w obecności pochodnej tetracykliny. Zwierzęta są funkcjonalnie normalne, ale gdy są eksponowane na tetracyklinę, docelowy gen i jego białko są eliminowane. Zastosowaliśmy tę strategię do usunięcia genu VEGF w sposób zależny od czasu od podocytów, ale od żadnego innego typu komórek u myszy, które były badane w wieku 3, 12 i 24 tygodni (Figura 2 i Fig. 2 i 3 Dodatek dodatkowy). Różne punkty czasowe zostały wybrane w celu zapewnienia, że kłębuszki były w pełni funkcjonalne, gdy VEGF został wyeliminowany. Ponieważ cechy uszkodzenia kłębuszkowego były równoważne w każdym z tych czasów indukcji, nasze wyniki odnoszą się do 3-tygodniowego punktu czasowego. Przed podaniem doksycykliny w celu eliminacji VEGF wszystkie podocyty wykazywały ekspresję VEGF. Delecja ekspresji VEGF została potwierdzona przez analizę in situ (Figura 2A).
Utrata VEGF z dorosłych podocytów
Cztery tygodnie po indukcji doksycykliną, 100% z 62 zmutowanych myszy miało wyraźną proteinurię (1 do 5 g na litr w teście na pałeczkę). U 9 zmutowanych myszy średni (. SD) stosunek albuminy do kreatyniny wynosił 4010 . 3839 (mierzony w nanogramach na mikrogram), w porównaniu z 26 . 14 w 11 kontrolach (P <0,001). Dziewięć tygodni po indukcji nerki wszystkich zmutowanych myszy były blade i skurczone (Figura 2C), a białkomocz został zwiększony do maksymalnych poziomów na teście na paskach (5 g na litr), jak pokazano na żelu z dodecylosiarczanem-poliakryloamidem (rysunek 2D).
Cztery tygodnie po indukcji mikrografie elektronowe kłębuszków od myszy z mutacją VEGF wykazywały typowe cechy mikroangiopatii zakrzepowej (Figura 2E). Na początku białkomoczu, podocyty były stosunkowo dobrze zachowane (ryc. 2E i ryc. 4 dodatku dodatkowego), ale pojawiły się nieprawidłowo w miarę postępu choroby. Obserwowano skrzepliny międzykomorowe i bezkrwawe pętle kapilarne, które zostały zatarte przez spuchnięte komórki śródbłonka (Figura 2E). Analiza immunohistochemiczna była negatywna dla składników dopełniacza i kompleksów immunologicznych (nie pokazano), ale była pozytywna dla fibryny (Figura 2F). Rozdrobnione krwinki czerwone obserwowano bez trombocytopenii w 58% rozmazów krwi od siedmiu zmutowanych myszy (Figura 2F).
Poziomy ciśnienia krwi były prawidłowe przed indukcją białkomoczu (ryc
[hasła pokrewne: polip hyperplastyczny, candeo poznań, objawy piramidowe ]