Forgotten Ellis Island: Niezwykła historia amerykańskiego szpitala imigrantów

Widziane z powietrza, wyspa Ellis przypomina literę U zakotwiczoną w rzece Hudson. Prawe ramię U zawiera Wielką Salę – ikoniczny budynek, w którym oglądano potencjalnych imigrantów. W większości przypadków byli w stanie opuścić wyspę w kontynentalnej części Ameryki. Miliony imigrantów przetwarzano w Wielkiej Sali od momentu jej otwarcia w 1900 r. Do 1954 r., Kiedy to Ellis Island zaprzestała działalności. Budynek został ponownie otwarty w 1990 roku jako muzeum imigracji, a obecnie przyciąga około 2 milionów odwiedzających rocznie. Wielka Sala, całkiem słusznie, stała się świątynią. Ale lewe ramię U zostało zaniedbane do niedawna. Znajdowały się tam szpitalne obiekty, oddzielone wąskim przejściem od reszty wyspy, i to tam, gdzie imigranci, u których zdiagnozowano chorobę psychiczną lub fizyczną, ograniczali się, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się chorób wśród ludności amerykańskiej. Dziś jest nadal odległy, a turyści nie mogą wchodzić.
Obecnie trwają wysiłki, aby przywrócić tę sekcję i udostępnić ją publicznie. Budynki szpitalne, które rozpadały się z powodu zaniedbania, zostały ustabilizowane i ma się nadzieję, że strona ta stanie się muzeum medycznym. Lorie Conway, która była częścią tego wysiłku, wyprodukowała film dokumentalny na ten temat, a także tę książkę.
Forgotten Ellis Island nie jest naukową historią szpitala. Zamiast tego jest przeznaczony dla szerokiej publiczności, z mnóstwem ilustracji i dużym typem. Na tej podstawie osiąga sukces. Conway pisze ze współczuciem o niepokoju i oszołomieniu mężczyzn, kobiet i dzieci, których wyciągnięto z linii w Wielkiej Sali i zabrano do szpitala. Choroba oka, która ostatecznie prowadzi do ślepoty, była szczególnie trudna do zrozumienia dla wielu imigrantów. Osoby, u których zdiagnozowano ten stan, ale które nie były jeszcze niedowidzące, często nie potrafiły pojąć, dlaczego odmówiono im wstępu do narodu, którego tak wiele zniosły, aby wejść.
Conway jest również krytyczny wobec leczenia osób, u których zdiagnozowano chorobę psychiczną i jest ograniczony do sekcji szpitala znanej jako Pawilon Psychopatyczny. Opieka nad chorymi psychicznie na początku XX wieku była prymitywna i opierała się w dużej mierze na eugenicznych teoriach dotyczących wyższości umysłowej zachodnich Europejczyków. Istniała silna opinia publiczna, że Ameryka była w poważnym niebezpieczeństwie z powodu napływu hord genetycznie słabych ze wschodniej i południowej Europy. Conway stwierdza, że wskaźnik deportacji pacjentów, którzy zostali uznani za osoby upośledzone umysłowo, był nadmierny.
Odrzucając te zarzuty, Conway pochwala traktowanie, które zostało zapewnione imigrantom przez szpital. Starszy urzędnik imigracyjny polecił personelowi, że imigranci powinni być traktowani z życzliwością i uwagą , a książka przedstawia dowody na to, że była to rzeczywiście powszechna praktyka. Szpital oferował bibliotekę pożyczek, programy edukacyjne, usługi religijne i rozrywkę, które obejmowały spektakle teatralne i występy muzyczne. Dzieciom dawano zabawki, słodycze i lekcje po angielsku. Oddziały, według Conwaya, były w większości modelem zaawansowanej medycyny , z czystymi, otwartymi warunkami i najnowszym sprzętem medycznym Pochwala lekarzy i pielęgniarki z Publicznej Służby Zdrowia, którzy zapewniali opiekę tak dobrą, jak ta dostępna dla obywateli amerykańskich w szpitalach na kontynencie.
Forgotten Ellis Island zapewnia ogólnie pozytywny obraz szpitala i udaje mu się zrobić to, co stało się częścią wiedzy o sanktuarium Ellis Island. W naszej własnej epoce, gdy w niektórych kręgach demonizuje się imigrację, książka taka jak ta, która przedstawia ludzką stronę doświadczenia imigrantów dla ogólnej publiczności, nie jest złą rzeczą.
Marc Mappen, Ph.D.
New Jersey Historical Commission, Trenton, NJ 08625
marc. state.nj.us
[więcej w: candeo poznań, evolet opinie, paraliż przysenny ]