Niedostateczne dawkowanie oraz pózne rozpoczecie leczenia sulfonamidami

W tych warunkach gorączka opada zazwyczaj po 24:36 godzinach, lek należy jednak dawać jeszcze przez parę dni, gdyż sprawa chorobowa tak szybko nie wygasa, raczej trwa nadal, przebiegając przy dobrym stanie podmiotowym chorego, braku sinicy i duszności. Z przetworów sulfonamidowych stosuje się, jako mało toksyczne sulfatiazole, np. cibazdol lub sulfadazynę albo sulfadwumetylopiryrnidynę, czyli sulfarnetazynę w postaci diazy lub elkozyny. Są one łatwo rozpuszczalne w wodzie i nie uszkadzają nerek. Leczenie rozpoczyna się od 8 gramów leku na dobę (mniej więcej od 0,1-0,12 na kilogram wagi ciała), podawanych doustnie. Jako pierwszą dawkę otrzymuje chory 3,0 a następnie co 4 godziny nie wyłączają nocy po 1,0. Z ustąpieniem gorączki i objawów toksycznych lek podaje się nadal przez kilka dni po 1,0 co 4 godziny, zatem 6,0 na dobę, a następnie co 6-8 godzin. Przestrzeganie czasu podawania leku i jego, dawkowania ma duże znaczenie, skuteczne, bowiem działani e sulfonamidów uzyskuje się jedynie pod warunkiem utrzymania wysokiego poziomu leku w krwi przez dłuższy czas. W czasie leczenia sulfonamidami choremu nie wolno podawać leków zawierających siarkę, np. soli glauberskiej. Niedostateczne dawkowanie oraz późne rozpoczęcie leczenia sulfonamidami mogą być przyczyną ich nieskuteczności, co stwarza pozory oporności bakterii na te leki. W rzadkich przypadkach w toku leczenia sulfonamidami lek wywołuje gorączkę, która ustępuje dopiero po jego odstawieniu. Istotna oporność bakterii na sulfonamidy zdarza się stosunkowo nie często. Toteż w każdym przypadku zapalenia płuc opornym na leczenie sulfonamidami trzeba starannie szukać przyczyny niepowodzenia. W przypadkach zapalenia płuc przebiegających z leukopenią leczenie sulfonamidami jest przeciwwskazane. [hasła pokrewne: ceclor ulotka, femiferal, rogowacenie przymieszkowe ]